Henny’s korte terugblik over D.M. in ’92

Het volgende komt uit een interview van Henny Vrienten in het blad Oor van 21 maart 1992

Waarbij we toch weer bij Doe Maar belanden, een bandje voor tieners, volgens veel critici. Een niet helemaal correcte betiteling lijkt mij. Veel nummers hebben de tand destijds goed doorstaan.

“Wij waren natuurlijk zelf al een ouder publiek. Kijk, er is heel veel kritiek gekomen op zoiets als:  Je moet nog huiswerk maken, voordat de bom valt. Nou, dat heeft Ernst geschreven, waarmee ik niet wil zeggen dat ik het geen leuke tekst vond. In de hele context waarin dat liedje stond werkte het. Ik sta daar nu nog achter en ik kan alleen maar zeggen dat ik op dezelfde manier dingen die mij bezig hielden, heb verwerkt. Zo verweet mijn toenmalige vrouw  mij dat ik mijn lul achterna liep. Een pittige uitspraak. Ik vond echter, na enig nadenken, dat ze gelijk had. Daar maakte ik een liedje over. Of: Doe maar net alsof je neus bloedt, over je verschuilen achter idealen. In dat opzicht ben ik niet veranderd. Ik heb me wel vaak afgevraagd, daar lang over nagedacht, of je dat wel kunt opschrijven, de tekst die iemand mij toebeet: Je loopt je lul achterna.”

En de conclusie?

“Er is een optreden in Tilburg, dat zal ik nooit vergeten. Dat was tegen het einde van Doe Maar. Een matinee. Het was heel licht in de zaal. Toen drong het ineens tot me door dat het publiek zo klein was: zes jaar. Er stond iemand van veertien die stak er echt bovenuit. Ik schrok daar heel erg van. Dat was mij in die donkere hallen nooit zo opgevallen. Ineens werd ik geconfronteerd met het feit dat het echt kinderen waren, niet eens van twaalf maar van zes. En die stonden daar, met al die petjes en buttons en vlaggetjes en zongen, terwijl ze met een wazige blik naar ons keken: Je loopt je lul…Dat was voor mij het moment om eens bij mezelf te rade te gaan.

En?

Er zijn twee momenten geweest, op het podium – want daar gebeurt alles – dat ik wist dat ik weg wilde, daar in Tilburg en tijdens Pinkpop, waar ik op het moment dat ik opkwam een appel tegen mijn hoofd kreeg. Er was een klein groepje mensen, dat vond dat wij geen hoofdact voor Pinkpop waren. Zij wilden fantastische buitenlandse muziek horen. Ik kon dat wel begrijpen, je kon natuurlijk geen radio aanzetten, of je hoorde ons. Ik kan me die reactie van het publiek goed voorstellen, als je toch je hoofdact wordt ontnomen…Toen dacht ik dus: als het zover moet komen dat daarvoor iemand bekogeld moet worden, dan moet je wegwezen. Na Pinkpop was het heel snel afgelopen. Ik wilde ook niet meer het podium op. Als de antibeweging zo groot word, dan moet je opstappen. Terwijl het voor het grote publiek allemaal nog steeds werkte.”