interview De Standaard 9 juli

DE STANDAARD WOENSDAG 9 JULI 2008.

EEN HEROPRICHTING IS GEEN REÜNIE

Tien jaar na de reünie is er nu de heroprichting van Doe Maar. ‘Omdat we het nog altijd zo graag doen.’ KAREL MICHIELS

Een vriend nam ons ooit mee naar Fred, een beer van een vent die in zijn geïsoleerde huis langs een drukke verkeersweg een volumineus geluidssysteem had geïnstalleerd. Daar legde Fred in zijn vrije tijd de ene na de andere obscure reggaeplaat op, allemaal afkomstig uit zijn immense collectie die in lange rekken tegen de muren stond opgesteld. Aan zijn gasten om te raden wie ze hoorden.

Die avond draaide Fred een paar schitterende dubs die we maar niet konden thuisbrengen. Lee Perry? Sly & Robbie? En die ritmes, waar kénden we die toch van? Tot Fred triomfantelijk met de hoes van de plaat begon te zwaaien: Doe de dub. Een dub-lp van Doe Maar: het idee alleen al. Maar het klonk wel geweldig.

Henny Vrienten herinnert zich nog nauwelijks dat hij de plaat ooit gemixt heeft. ‘Ik heb ze niet eens.’ Ernst Jansz zegt dat hij de plaat én de later heruitgebrachte cd in huis heeft. Meteen ontspint zich een levendig gesprek tussen de vier bandleden.

Doe Maar ontvangt ons in het artiestendorp van Werchter. Ook Jan Pijnenburg en jan Hendriks zijn van de partij, maar nemen zelden het woord. Jansz en Vrienten zijn na al die jaren nog altijd de boegbeelden van de band. Joost Belinfante is er niet bij, maar zal op Werchter Boutique wel mee op het podium staan, trompet bij de hand, en het door hem geschreven ‘Nederwiet’ zingen, of beter: voordragen.

Waar en wanneer hebben jullie voor het eerst reggae gehoord?

Vrienten: ‘Ernst en ik zaten midden jaren 1970 samen in de band CCC Inc, in die dagen ook de begeleidingsband van Boudewijn De Groot. Onze drummer, Johnny Lodewijks, had in Amerika, of misschien zelfs in Jamaica een doos met obscure cassettes op de kop getikt. Als we gingen optreden met Boudewijn, reed ik altijd met Johnny mee...’

Jansz: In zijn kleine eend!’

Vrienten: ‘En dan zagen zij ons voor zich uit rijden, wietdampen uit de ramen, de auto op en neer wiegend door de zware bassen. Johnny heeft ons Toots & The Maytals laten horen, The Skatalites, alle grote namen. Daar is eigenlijk de kiem gelegd van Doe Maar. Ik kende natuurlijk al Bob Marley, maar deze muziek vond ik veel...intenser. Vooral van Lee Perry was ik helemaal weg. Veel effecten op onze platen zijn door hem geïnspireerd.

‘Met The Rumbones, het eerste reggaebandje van Nederland, zijn we dan nummers van Toots & The Maytals beginnen te spelen.’ (imiteert de typische baslijn van vroege reggae) ‘Dat is in feite het ritme van Doe Maar.’

Jansz: ‘Dat mensen konden swingen op zo’n relaxte muziek...’

Vrienten: ‘En op zo’n sociale manier. De muzikanten hoefden zich niet allemaal zo nodig te bewijzen. We rookten ook veel (wiet, red.) in die periode, dus alles viel goed samen. We namen die muziek heel ernstig.’

Jansz: ‘Het was ook revolutionair wat die gasten deden. Een omkering van alles wat wij kenden.’

Hendriks: ‘Ik zag The Rumbones in 1976 optreden in Nijmegen. Zij hebben mij de oren geopend voor reggae. Ik vond het echt geweldig, zeker als bassist. Ik heb die avond tegen Piet (Dekker, de bassist en medeoprichter van Doe Maar, red.) gezegd dat ik er graag bij zou zijn als hij nog eens zo’n project wilde lanceren. Twee jaar later belde hij me op. Ernst was gevraagd om een bandje te formeren voor het Fool’s Festival. Dat is Doe Maar geworden.’

Vrienten: ‘Ernst kwam al gauw tot het besef dat Nederlandstalige teksten prima pasten bij dat reggaeritme. Dat zou je op het eerste gehoor helemaal niet denken, net zomin als rock-n’-roll geschikt is voor het Nederlands. Mij klinkt het in elk geval altijd een beetje krampachtig in de oren.’

‘Wat we niet hebben overgenomen, was die hele rastacultuur. Daar hadden wij absoluut niets mee.’

Jansz: ‘Toen we met The Rumbones “Rivers of babylon” wilden doen, weigerde Joost (Belinfante, red.) mee te zingen. Hij voelde zichzelf de bad guy, en dat dan nog door een Bijbeltekst.’

Met Doe Maar werden jullie van de ene dag op de andere tieneridolen. Ik vond dat jullie muziek maakten voor mijn generatie, jonge twintigers, maar plots moesten we jullie delen met krijsende bakvissen.

Vrienten: ‘Wij speelden stoned in clubjes voor mannen en vrouwen van onze eigen leeftijd. Hoe we daarna ineens zo populair zijn geworden bij jonge meisjes, is nog steeds een raadsel.’

Jullie zagen er goed uit, om niet te zeggen, sexy.

Jansz: ‘Dat heeft er zeker mee te maken, maar je kunt toch niet de vinger op de reden van het succes leggen.’

Vrienten: ‘Ineens was reggae een hype in Nederland.’

Met een goede marketing erachter, of zo leek het toch.

Jansz: ‘Toen wij met Doe Maar begonnen, heb ik een doos stickers gekocht in de meest foute, vloekende, in het oog springende kleuren en die plakten we overal op. Voor de rest hebben wij nooit echt aan marketing gedaan.’

Vrienten: ‘Weten jullie nog hoe de hoes van Skunk is ontstaan, met die twee kleuren?

Hendriks: ‘We moesten ergens spelen in Limburg en daar heb jij in een klaslokaal een paar papiervlakken tegen elkaar gehouden.’

Vrienten: ‘Wij zaten toen in onze vroege camp-fase.’

Jansz: ‘Daarna hebben kleine zelfstandigen dat handeltje verder ontwikkeld met badges, gadgets, de hele rotzooi, tot het echt de spuigaten uitliep. We hebben toen een paar proefprocessen ingezet, maar we zijn er meteen mee opgehouden. Je kon die mensen amper iets maken en we hadden ook geen zin om er veel energie in te stoppen. Enkele bedrijven zijn ons beleefd komen vragen of ze onze kleuren en afbeeldingen mochten gebruiken, en daarvoor zijn we ook producten gaan keuren. Serviezen, kussens, fietsen, condooms...’

Pijnenburg: ‘Condooms? Dat heb ik nooit geweten!’

Jansz: ‘In zuurstokkleurtjes.’

Vrienten: ‘Het warenhuis V&D had miljoenen agenda’s laten drukken met onze kleuren. Gingen we net op dat moment uit elkaar! Ze hebben ons nog proberen te vervolgen. Nee, wij zijn met die commerciële dingen niet zo handig omgegaan, maar het interesseerde ons ook niet. Wij waren met muziek bezig. En nu nog.’

Jullie staan niet alleen op Werchter Boutique omdat het zo goed betaalt?

Vrienten: ‘Wij zijn gevraagd, en het festival komt een dag na onze concerten in Rotterdam.’

Jansz: ‘Geld is een motief maar niet hét motief. Wij spelen graag met elkaar en daar hebben mensen geld voor over.’

Vrienten: ‘Dit is overigens geen reünie van Doe Maar, maar de heroprichting.’

Dus we gaan jullie nog zien?

Vrienten: ‘Tot je er gek van wordt!’

Author	Message Topic Search Topic Options Post Reply Create New Topic Printable Version Translate Topic
pygmydanny Members Profile Send Private Message Find Members Posts Add to Buddy List Top Poster Joined: 05-April-2004 Location: Belgium Points: 5011	Post Options Post Reply Quote pygmydanny Report Post Thanks(0) Quote Reply Topic: interview De Standaard 9 juli Posted: 09-Juli-2008 at 11:54
	vandaag 1,5 pagina interview in De Standaard!! http://www.standaard.be/Krant/Beeld/Index.aspx?paginaId=1693 26

pygmydanny Members Profile Send Private Message Find Members Posts Add to Buddy List Top Poster Joined: 05-April-2004 Location: Belgium Points: 5011	Post Options Post Reply Quote pygmydanny Report Post Thanks(0) Quote Reply Posted: 09-Juli-2008 at 21:45
	DE STANDAARD WOENSDAG 9 JULI 2008. EEN HEROPRICHTING IS GEEN REÜNIE Tien jaar na de reünie is er nu de heroprichting van Doe Maar. ‘Omdat we het nog altijd zo graag doen.’ KAREL MICHIELS Een vriend nam ons ooit mee naar Fred, een beer van een vent die in zijn geïsoleerde huis langs een drukke verkeersweg een volumineus geluidssysteem had geïnstalleerd. Daar legde Fred in zijn vrije tijd de ene na de andere obscure reggaeplaat op, allemaal afkomstig uit zijn immense collectie die in lange rekken tegen de muren stond opgesteld. Aan zijn gasten om te raden wie ze hoorden. Die avond draaide Fred een paar schitterende dubs die we maar niet konden thuisbrengen. Lee Perry? Sly & Robbie? En die ritmes, waar kénden we die toch van? Tot Fred triomfantelijk met de hoes van de plaat begon te zwaaien: Doe de dub. Een dub-lp van Doe Maar: het idee alleen al. Maar het klonk wel geweldig. Henny Vrienten herinnert zich nog nauwelijks dat hij de plaat ooit gemixt heeft. ‘Ik heb ze niet eens.’ Ernst Jansz zegt dat hij de plaat én de later heruitgebrachte cd in huis heeft. Meteen ontspint zich een levendig gesprek tussen de vier bandleden. Doe Maar ontvangt ons in het artiestendorp van Werchter. Ook Jan Pijnenburg en jan Hendriks zijn van de partij, maar nemen zelden het woord. Jansz en Vrienten zijn na al die jaren nog altijd de boegbeelden van de band. Joost Belinfante is er niet bij, maar zal op Werchter Boutique wel mee op het podium staan, trompet bij de hand, en het door hem geschreven ‘Nederwiet’ zingen, of beter: voordragen. Waar en wanneer hebben jullie voor het eerst reggae gehoord? Vrienten: ‘Ernst en ik zaten midden jaren 1970 samen in de band CCC Inc, in die dagen ook de begeleidingsband van Boudewijn De Groot. Onze drummer, Johnny Lodewijks, had in Amerika, of misschien zelfs in Jamaica een doos met obscure cassettes op de kop getikt. Als we gingen optreden met Boudewijn, reed ik altijd met Johnny mee...’ Jansz: In zijn kleine eend!’ Vrienten: ‘En dan zagen zij ons voor zich uit rijden, wietdampen uit de ramen, de auto op en neer wiegend door de zware bassen. Johnny heeft ons Toots & The Maytals laten horen, The Skatalites, alle grote namen. Daar is eigenlijk de kiem gelegd van Doe Maar. Ik kende natuurlijk al Bob Marley, maar deze muziek vond ik veel...intenser. Vooral van Lee Perry was ik helemaal weg. Veel effecten op onze platen zijn door hem geïnspireerd. ‘Met The Rumbones, het eerste reggaebandje van Nederland, zijn we dan nummers van Toots & The Maytals beginnen te spelen.’ (imiteert de typische baslijn van vroege reggae) ‘Dat is in feite het ritme van Doe Maar.’ Jansz: ‘Dat mensen konden swingen op zo’n relaxte muziek...’ Vrienten: ‘En op zo’n sociale manier. De muzikanten hoefden zich niet allemaal zo nodig te bewijzen. We rookten ook veel (wiet, red.) in die periode, dus alles viel goed samen. We namen die muziek heel ernstig.’ Jansz: ‘Het was ook revolutionair wat die gasten deden. Een omkering van alles wat wij kenden.’ Hendriks: ‘Ik zag The Rumbones in 1976 optreden in Nijmegen. Zij hebben mij de oren geopend voor reggae. Ik vond het echt geweldig, zeker als bassist. Ik heb die avond tegen Piet (Dekker, de bassist en medeoprichter van Doe Maar, red.) gezegd dat ik er graag bij zou zijn als hij nog eens zo’n project wilde lanceren. Twee jaar later belde hij me op. Ernst was gevraagd om een bandje te formeren voor het Fool’s Festival. Dat is Doe Maar geworden.’ Vrienten: ‘Ernst kwam al gauw tot het besef dat Nederlandstalige teksten prima pasten bij dat reggaeritme. Dat zou je op het eerste gehoor helemaal niet denken, net zomin als rock-n’-roll geschikt is voor het Nederlands. Mij klinkt het in elk geval altijd een beetje krampachtig in de oren.’ ‘Wat we niet hebben overgenomen, was die hele rastacultuur. Daar hadden wij absoluut niets mee.’ Jansz: ‘Toen we met The Rumbones “Rivers of babylon” wilden doen, weigerde Joost (Belinfante, red.) mee te zingen. Hij voelde zichzelf de bad guy, en dat dan nog door een Bijbeltekst.’ Met Doe Maar werden jullie van de ene dag op de andere tieneridolen. Ik vond dat jullie muziek maakten voor mijn generatie, jonge twintigers, maar plots moesten we jullie delen met krijsende bakvissen. Vrienten: ‘Wij speelden stoned in clubjes voor mannen en vrouwen van onze eigen leeftijd. Hoe we daarna ineens zo populair zijn geworden bij jonge meisjes, is nog steeds een raadsel.’ Jullie zagen er goed uit, om niet te zeggen, sexy. Jansz: ‘Dat heeft er zeker mee te maken, maar je kunt toch niet de vinger op de reden van het succes leggen.’ Vrienten: ‘Ineens was reggae een hype in Nederland.’ Met een goede marketing erachter, of zo leek het toch. Jansz: ‘Toen wij met Doe Maar begonnen, heb ik een doos stickers gekocht in de meest foute, vloekende, in het oog springende kleuren en die plakten we overal op. Voor de rest hebben wij nooit echt aan marketing gedaan.’ Vrienten: ‘Weten jullie nog hoe de hoes van Skunk is ontstaan, met die twee kleuren? Hendriks: ‘We moesten ergens spelen in Limburg en daar heb jij in een klaslokaal een paar papiervlakken tegen elkaar gehouden.’ Vrienten: ‘Wij zaten toen in onze vroege camp-fase.’ Jansz: ‘Daarna hebben kleine zelfstandigen dat handeltje verder ontwikkeld met badges, gadgets, de hele rotzooi, tot het echt de spuigaten uitliep. We hebben toen een paar proefprocessen ingezet, maar we zijn er meteen mee opgehouden. Je kon die mensen amper iets maken en we hadden ook geen zin om er veel energie in te stoppen. Enkele bedrijven zijn ons beleefd komen vragen of ze onze kleuren en afbeeldingen mochten gebruiken, en daarvoor zijn we ook producten gaan keuren. Serviezen, kussens, fietsen, condooms...’ Pijnenburg: ‘Condooms? Dat heb ik nooit geweten!’ Jansz: ‘In zuurstokkleurtjes.’ Vrienten: ‘Het warenhuis V&D had miljoenen agenda’s laten drukken met onze kleuren. Gingen we net op dat moment uit elkaar! Ze hebben ons nog proberen te vervolgen. Nee, wij zijn met die commerciële dingen niet zo handig omgegaan, maar het interesseerde ons ook niet. Wij waren met muziek bezig. En nu nog.’ Jullie staan niet alleen op Werchter Boutique omdat het zo goed betaalt? Vrienten: ‘Wij zijn gevraagd, en het festival komt een dag na onze concerten in Rotterdam.’ Jansz: ‘Geld is een motief maar niet hét motief. Wij spelen graag met elkaar en daar hebben mensen geld voor over.’ Vrienten: ‘Dit is overigens geen reünie van Doe Maar, maar de heroprichting.’ Dus we gaan jullie nog zien? Vrienten: ‘Tot je er gek van wordt!’