We hebben staan springen op ‘Belle Hélène’, meegebruld met ‘Is dit alles’ en verbaasd om ons heen gekeken toen blijkbaar niet iedereen dat deed (al was er wel een dappere chiromeid die er tijdens dat laatste nummer in slaagde om een van de tentmasten te beklimmen en op die plek doodleuk een selfie te nemen).

Merkwaardig hoe je je beste Hollandse accent bovenhaalt wanneer je de nuchtere oneliners van Doe Maar meezingt, zoals ‘okee, geef mij er dan maar twee’: gevatter werd de constante verleiding van de sigaret en de drank zelden verwoord. Vooraan in de set zaten wel meer van die pareltjes, die het misschien niet tot hits van het kaliber van ‘Smoorverliefd’ schopten, maar evenzeer in het collectieve geheugen gegrift staan. In ‘Nachtzuster’ kreeg de eersteklas blazerssectie die Doe Maar tegenwoordig vervolledigt (fijne aanvulling is dat) vrij spel en mocht Vrienten zijn hoogste stemmetje opzetten om ‘Doe iets aan de pij-ijn’ te smeken. ‘Alles gaat voorbij’ liet horen dat er nog lang geen sleet zit op de meerstemmige koortjes die menig Doe Maar-nummer zo onweerstaanbaar maken - en die bovendien uiterst precies gezongen werden. Henny Vrienten noch Ernst Jansz kon je betrappen op een valse noot, en je zag hen genieten van elkaars solopartijen. Kortom, het spelplezier spatte ervan af.

Het blijft een van de sterktes van Doe Maar: de tandem Vrienten-Jansz, en dan vooral hoe die twee uiteenlopende karakters elkaar song- en bindtekstgewijs perfect aanvullen. ‘Als het even moeilijk gaat, is er altijd nog één troost: de muziek’, zo kondigde de melancholieke Jansz het in een gezapige reggaegroove gedrenkte ‘Hé hé’ aan. Waarna Vrienten gastzanger - of misschien is ‘verteller’ een meer accurate omschrijving - Joost Belinfante het podium opriep om ons in te wijden in de geheimen van de cannabis sativa hollandica. Jaja, nederwiet, en hoe je daarvan ‘zo high wordt als een Vlaamse papegaai’. Het blijft een dijk van een liveklassieker, met een baslijn vetter dan de pindasaus op onze noedelschotel.

Zaten blijkbaar helemaal onderin het blik verstopt: de Hits met een hoofdletter H. Alvorens we de stilte van de Westhoekse nacht tegemoet traden, kregen we onder meer nog  ‘Smoorverliefd’, ‘Sinds 1 dag of 2 en ‘1 nacht alleen’ voor de kiezen. Dat smaakte. Maar niet meteen naar meer; daarvoor bevatte deze nostalgietrip iets te weinig verrassingen.

https://www.demorgen.be/muziek/dranouter-dag-een-het-niet-zo-wilde-westen-b08226b1/
Van ‘Toe nu maar’ naar Doe Maar (★★☆☆☆): het is een kleine linguïstische stap, bleek ook uit het woordmopje waarmee Cappelle het podium verliet. De Nederlandse retro-act rond Henny Vrienten was de eerste headliner van Dranouter 2017, en draait inmiddels al meer dan veertig jaar mee. Daardoor heeft de band een stapeltje meezingers in zijn set: bij toegift ‘1 nacht alleen’ nam het – in dit geval opvallend oude – publiek de zanglijn uit het refrein maar wat graag over.

Maar een carrière van meer dan veertig jaar betekent in het geval van Doe Maar ook: sleet op de formule. De Nederlanders speelden een set van anderhalf uur, en het is opvallend hoe eentonig die was. Toegegeven, ‘Is dit alles’ beschikt over een fijn refreintje, maar het eerste uur liet zich vooral kenmerken door veel inwisselbare songs die vaak gezapig werden afgewerkt. Met ‘Okee’ werd het concert voorzichtig geopend, en enkel de eerste rijen liepen warm voor deze Nederpop. Het zou tot ‘Nederwiet’ duren vooraleer er eindelijk wat schwung in kwam, en daar maakten Vrienten en de zijnen dan wel handig gebruik van om er meteen ‘Doris Day’ achter te plakken.