|
JANSZ IN TRANCE (OOR 3 oktober 1979) Doe Maar, De Spil, Tiel
Joost Belinfante verzorgt het voorprogramma van de avond. En meteen al kondigt hij aan dat hij het nergens over wil hebben: ‘Het grote alomvattende niks.’ Belinfante brengt een aantal aardige luisterliedjes, zichzelf begeleidend op twaalf- en zessnarige gitaar, mondharmonica en de neusfluit, een regelrechte eigen vondst. Vlaamse Tienke, de binnenkort te verschijnen single, is het besluit van zijn optreden. Zoals vermoed, gaat het over een meisje in Belgenland, ‘maar het is er niets mee geworden’.
Eenzelfde soort defaitisme kenmerkt de teksten van ‘Doe Maar’. De beginregels van het concert luiden: ‘Ik heb nooit geweten waar het allemaal om gaat’ en slaan over in het credo: ‘Er verandert niks.’ De meeste teksten zijn niemandalletjes, ze gaan over liefde of over sex (Wees Niet bang Voor M’n Lul), zonder dat je echt tot aandachtig luisteren gedwongen wordt. Soms komt een hartekreet te voorschijn: ‘Wat is er mis met jou, met mij, met ons’, maar dat wordt al snel weer geneutraliseerd: ‘Waarom zijn we toch zo dom, waarom zijn de bananen krom’ (in Politiek). Voor het publiek is dit alles minder belangrijk, want binnen drie nummers staan ze te dansen als gekken, voorwaar een prestatie in een zo kale gelegenheid als dit Tielse open jongerencentrum. Sodeballen, wat swingt die muziek. Reggae, salsa, steelmuziek, het komt er in hoog tempo uit. Zanger Ernst Jansz schaamt zich er niet voor om af en toe met een Surinaams accent te zingen. De zelfwerkzaamheid (geen roadies) en de eenvoud (kleine, maar goed (verstaanbare’ boxjes) van het Doe Maar-concept vereist dat Jansz zich met de P.A. bemoeit, wat logischerwijze tot moeilijkheden leidt, omdat hij zich met te veel tegelijk moet bezighouden. De ritmesektie, drummer Carel Copier en bassist Piet Dekker, zit zeer hecht in elkaar en samen met gitarist Jan Hendriks en de multi-instrumentalist Ernst Jansz (piano, steeldrum, mondharmonica) komt men tot goed samenspel, waaraan de langdurige podiumervaring van Jansz en Dekker (o.a. met de Slumberlandband, de Jeroen Bosch Band van Boudewijn De Groot en de Rumbones) niet vreemd zal zijn. Aan de zang heeft ieder zijn deel, wat prima koortjes oplevert met veel doewops, oelalla’s en ajajajaja’s. Na de hervatting is Doe Maar met Anita, Dokter Help Me, Regen en andere nummers van de binnenkort te verschijnen elpee, zo mogelijk nog beter dan in de eerste set. Het optreden eindigt met een zeer lange drumsessie, alle leden van de groep verlaten uiteindelijk het toneel op Jansz na, die gewapend met twee drumsticks het podium afstroopt op zoek naar een laatste goede tik. Jansz, als immer in trance, kan er maar niet genoeg van krijgen. In de toegift Ik Ben Niet Slecht volgt alweer een bizonder lang harmonicaduet van Jansz en Belinfante, die mede op viool en sambaballen als een soort vijfde groepslid akteert. Het wordt me wat al te lang uitgesponnen en als uiteindelijk het nummer Tiel Is Mijn Stad wordt ingezet, is het tijd om de heren daar voorlopig achter te laten.
Jochum De Graaf
|