Doe Maar – Lijf Aan Lijf (OOR 3-12-1983)

Aan mijn oom Harry heb ik zijn recensie-exemplaar van Lijf Aan Lijf van Doe Maar gevraagd. Ik heb hem gekregen, onder de voorwaarde dat ik dit stukkie zou schrijven over deze fantastische live-dubbelelpee met een inmiddels geheel verknipt en boven mijn bed hangend fotoboek van twaalf pagina’s. Dit doe ik graag, want ik wil later de journalistiek in (ik schrijf al in onze schoolkrant) en ik schijn er nog een maand zakgeld voor te krijgen ook (mooi meegenomen in deze dure tijd). Ik ben een veertienjarig meisje en behoor met talloze van mijn klasgenootjes tot de groep adolescenten (opgezocht in het woordenboek, dit schijnt het moeilijke OOR-woord te zijn voor pubers), die helemaal te gek gaat op Doe Maar. Op die dromerige zwarte kanjer Ernst Jansz ben ik smoorverliefd (ook de titel van een Doe Maarnummer). Mijn moeder ziet Henny (Vrienten) meer zitten, maar ik val niet op blond en ik vind hem te druk springerig. Ik heb één keer een Doe Maar-concert in Paradiso bijgewoond. Jammer dat ik al bij het eerste nummer en het in levenden lijve zien van Ernst bewusteloos gestrekt ging.Het schijnt dat de muziek van Doe Maar niet origineel is en eigenlijk komt van het eiland Jamaica, waar al die zwarte mensen met pijpekrullen wonen. Ik heb geen ska- of reggaeplaten, dus hier weet ik niets van. Ik weet wel, dat je op de Doe Maar-muziek lekker kunt swingen en – omdat ik ze net als het publiek op Lijf Aan Lijf allemaal uit mijn hoofd ken – met de teksten altijd uit volle borst kunt meezingen. Begrijpen doe ik ze niet allemaal, dit komt volgens mijn vader omdat Doe Maar-leden verstokte en rancuneuze hippies zijn, maar sommige teksten spreken mij erg aan. Je Loopt Je Lul Achterna zet ik om te pesten altijd op als mijn vader na een ruzie plotsklaps poeslief tegen mijn moeder is. Ik vind het mieters, dat Doe Maar in De Bom waarschuwt voor dit verschrikkelijke ding,waartegen ik dan ook gedemonstreerd heb (tussen haakjes: wie heeft in Den Haag mijn Ernst Jansz-button gevonden?). Ook de tekst van Heroïne pakt mij nogal, omdat ik een vriendinnetje had (ze is van school gegaan), dat hieraan verslaafd is geraakt. Je kon het vooral zien aan haar tanden. Maar goed, het kopijvelletje is bijna vol. Ik moet afsluiten. Wat een sfeertje en een geladenheid hebben ook de genoemde nummers in de live-uitvoeringen. Ik ben dolblij met Lijf Aan Lijf (wat een verschrikkelijk gave en toepasselijke titel, ik stond in Paradiso voor zolang het duurde inderdaad lijf aan lijf met de andere hysterische Doe Maar-fans), want nu kan ik in mijn kamer een Doe Maar-concert bijwonen en flauwvallen zoveel ik wil.

Henriette Van Nieuwenhoven