Def P. (30) rapper Osdorp Posse

‘De beste band aller tijden? Stomme vraag. Hangt er helemaal vanaf wat je smaak is. Voor mij zijn ze ’t wel. Als band dan. Door hun talent, originaliteit, kwaliteit, oorspronkelijkheid en integriteit, dat soort dingen. Mensen die Doe Maar fout vinden, dat zijn domme meelopers.

Dat ze nu terug komen, kijk, ze zijn eigenlijk nooit weggeweest. Ze staan nu alleen weer meer in the picture. In de jaren 80 was ik al fan. Mijn allereerste plaatjes waren van Doe Maar. Ik heb altijd van ska en reggae gehouden. Doe Maar was al populair voordat de hip hop in Nederland doorbrak. Het is bijna nog van voor mijn tijd, zou ik zo willen zeggen.

Dat in de jaren 80 al die meisjes om hen heen hingen, dat interesseerde me toen al geen moer. Het gaat mij om de muziek. Kijk, wij van de Posse hebben natuurlijk veel minder gillende meisjes bij een concert. Wij zijn ook niet het prototype jongensbandje. De nieuwe plaat is hartstikke sterk. Je hoort echt dat ze vijftien jaar verder zijn. Tekstueel zijn ze verder en muzikaal zit hij heel knap in elkaar. Er zitten nummers bij, die beginnen met een echte Amerikaanse country en western sound, en eindigen in van die Russische Balalaika muziek. Het gaat echt letterlijk en figuurlijk helemaal van oost naar west en van noord naar zuid. Ik heb samen met Henny een nummer gemaakt, Aan de bewoners van dit pand, het tweede nummer op deze plaat. Henny, dat is een goeie kennis van me. We lopen niet elkaars deuren plat om op de koffie te gaan , of zo. Het is meer collegiaal. We respecteren elkaars werk, hij weet dat ik altijd fan ben geweest. Ik heb veel respect voor Henny Vrienten. Goeie muzikant en een goeie tekstschrijver. Vind ik wel.’

Aansluitend op dit thema: dit zegt Marco Roelofs van De Heideroosjes over zijn 'eerste LP met geld van mama' gekocht  (4US). Komt uit de OOR van april 2006...

Die mocht ik voor mijn verjaardag kopen. Ik moest hieraan terugdenken toen ik een paar jaar geleden een nummer met Henny Vrienten mocht opnemen. Doe Maar was mijn eerste liefde. Dit is zeker geen jeugdzonde. Ik heb dit altijd goed gevonden. Ik was negen, zat midden in de hype en zong Je Loopt Je Lul Achterna keihard mee, zonder te weten waar dat over ging. Ik ben Doe Maar ook daarna altijd goed blijven vinden, omdat het melodieus mooie songs waren die, daar ben ik later achtergekomen, ijzersterk in elkaar zaten. De liedjes bleven hangen, ze waren Nederlandstalig en op reggae gestoeid. Unieke combinatie. Die cultuur was er helemaal niet in Nederland. Nu nog niet trouwens, als we Luie Hond even niet meetellen. De teksten van Doe Maar waren geweldig. Ze hadden de wereld ook iets te zeggen. Lijkt me heel frustrerend om die dan alleen maar voor gillende meisjes te moeten zingen. Het is echt veel moeilijker om in het Nederlands te schrijven. Iedereen verstaat alles, terwijl je in het Engels nog wel eens de grootst mogelijke onzin kunt verkopen.

Marco Borsato (33) Zanger

‘Het is een goede zaak dat ze er nu ook eens wat mee verdienen. Je mag het ze echt niet aanrekenen dat ze eindelijk goed voor zichzelf zorgen. Sterker nog, dat verdient juist een compliment. Het draait nu niet alleen maar om imago, merk je. Doe Maar is een stel rijpe mannen die nog lekker muziek kunnen maken. Ik vind het geweldig zo’n comeback.  Toen behoorden ze tot de absolute top en dat ze nu weer te zien en te horen zijn in de originele bezetting is natuurlijk hartstikke fantastisch. Het is goed voor popmuziek in Nederland en zorgt voor een enorme boost. Sommige groepen kunnen echt iets toevoegen aan de Nederlandse muziekcultuur.

Zelf was ik ook wel een fan van ze, al had ik niet al hun platen. Ik vind het heel knap dat ze zo’n brede doelgroep bereikten met die muziek. Dan is er iets meer aan de hand, denk ik. Het was een combinatie van factoren: hun populariteit, sterke muziek en live nog beter dan op de plaat. Voor die tijd, de jaren tachtig, waren ze absoluut toonaangevend, vind ik.

Als je hun nieuwe werk hoort, lijkt het alsof ze nooit zijn weggeweest. Het sluit naadloos aan op hun eerdere muziek. Dat viel me meteen op. Het verhaal gaat als het ware door. Gedateerd? Ach welnee, van iedere artiest is wel een gedateerd werkje terug te vinden in zijn oeuvre, maar gelukkig ook genoeg evergreens. Ik gá zeker naar hun concert in Ahoy.’

algemeen dagblad 13 april 2000

Frits Spits (52) voormalig radio 3-dj, presentator

‘Toen sinds 1 dag of 2 maar geen hit werd, heb ik de jongens aangeraden om het nummer 32 jaar te noemen. Dat scoorde. Wanneer ik er aan terug denk, schaam ik me kapot. Wie dacht ik wel dat ik toen was, dat ik een artiest advies over zijn geesteskind ging geven? Dat zou nu  absoluut niet meer in me opkomen. Dat 32 jaar een succes werd beschouw ik dan ook niet als een verdienste van mij, maar van de band. Toch denk ik niet dat je Doe Maar de beste groep van Nederland kunt noemen. Er zijn er meer: The Earring, de Dijk, Bløf, Van Dik Hout. Stuk voor stuk erg goed. Maar: ik vond en ik vind Doe Maar goed. Nog altijd. Ik ben destijds op radio 3 ook een van de eersten geweest die Doe Maar platen ging draaien. Wat mij betreft heeft Doe Maar eeuwigheidswaarde. De muzikanten hebben reggae en ska ver-Nederlandst en eigentijdse teksten geïntroduceerd. Zo’n liedje over De Bom is uiteraard wat gedateerder. Ik zou zeggen dat de nieuwe nummers meer van hetzelfde zijn, maar van het goede zelfde. Bovendien hoor je moderne invloeden, rap bijvoorbeeld.

Straks op 17 juni si het allemaal in één klap weer afgelopen met Doe Maar. De jongens waren nog niet klaar, zeiden ze. Ja, ze waren er destijds klaar mee dat hun liedjes gesmoord werden in het gegil van de zaal. Maar artistiek gezien wilden ze nog iets laten zien. Dat gaan ze nu doen. Mensen die zeggen dat het om het geld gaat, vind ik gemakzuchtig. Het idee had ook op een gigantische flop kunnen uitdraaien.’

Dit zeiden Henk (Westbroek) en Henk (Temming) van Het Goede Doel destijds over Doris Day (OOR 3-11-1982) :

Tentje, bandje, kentje. Daar krijg ik kipenvel van. Dis is het slechtste wat Doe Maar ooit gedaan heeft. Maar het slechtste van Doe Maar vind ik nog altijd beter dan het beste van elke andere band die je hebt laten horen (Drukwerk, Toontje Lager, Bloem, Klein Orkest). Bij andere bands heb ik meestal het gevoel: Dat zouden wij óók kunnen. En meestal ben ik dan zo onbescheiden te denken: Dat zouden wij béter kunnen. Maar bij een nummer als Is Dit Alles, heb ik een authentiek gevoel van jaloezie dat wij daar niet op gekomen zijn. Vind ik echt heel mooi. Schitterende tekst, prachtig arrangement en dood, doodsimpel. Het zou heel goed in ons repertoire passen.

Henk Westbroek (48) zanger

‘Het goede doel is altijd met afstand nummer twee gebleven. De meest populaire groep was en is Doe Maar. En één van de beste, al vind je natuurlijk je eigen bandje altijd de beste. Zo werkt dat nu eenmaal.

De heren van Doe Maar zijn heel vriendelijk, beminnelijke collega’s in de tijd dat we ‘concurreerden’ en wel eens samenspeelden en ook nu nog. De pest is dat ze op een zeker moment niks meer goed konden doen in de ogen van de serieuze pers. Alleen bij hele kleine jonge meisjes vielen ze behoorlijk in de smaak. Ernst Jansz citeerde weleens uit de liefdesbrieven. Of dan ontvingen ze polaroidsmet een ontbloot bovenlijfje. Zo van: ‘Kijk eens hoe rijp ik al ben voor mijn leeftijd?  Dat was soms heel genânt. Met het goede doel hadden we daar helemaal geen last van. Dat kwam vast en zeker doordat ik altijd riep dat ik niet zo dol was op die jonge fans. ‘Graag boven de achttien’ zei ik dan weer in een interview . Doe Maar is een goede band. Daar mag je best een beetje nostalgisch aan terugdenken. Fans van toen zijn nu dertigers. Getrouwd, een kind, misschien wel twee en een iets te hoge hypotheek. De muziek van Doe Maar doet herinneringen aan de puberteit, de tijd die muzikaal ook het meeste indruk op je maakte. Schoolfeestje, eerste zoen, seks, je weet wel. Wat ik niet vind kloppen is dat de mensen die toen zelden een goed woord  overhadden voor dat bandje, nu met terugwerkende kracht lopen te vertellen hoe goed het wel niet is. Van de nieuwe plaat kan je natuurlijk van alles zeggen. Wie kwaad wil vindt dat de groep nog niet veel heeft bijgeleerd. Wie het beste met ze voor heeft, zegt dat ze het kunstje nog niet verleerd zijn. Ikzelf ben voor het laatste. Logisch dat ze doorgaan in hun oude stijl. Daar gaat zo’n reünie om. Je moet opwarmen wat intussen is afgekoeld. Je kunt niet verwachten dat er dan een heel nieuwe weg wordt ingesl*gen, dat doen ze individueel wel.’

Dit vertelde Boudewijn De Groot in 1984 over Henny en de Doe Maar-split. (Uit: Joepie 1984)

‘Ook Henny Vrienten ken ik reeds jarenlang’, zegt Boudewijn even later, niet meer gehinderd door het gierende lawaai van een opstijgend vliegtuig. ‘En onze vriendschap houdt stand omdat we geen van beiden een ‘claim’ op elkaars persoonlijkheid willen leggen. Zelfs wanneer we in tijden niks meer van elkaar horen, hebben we toch iets aan elkaar. Ik vind Henny een erg goed muzikant en een man die nummers kan schrijven. Vroeger zat hij in mijn band en voor mijn latere elpees ‘Waar Ik Woon En Wie Ik Ben’ en ‘Van Een Afstand’ heeft hij me aardig geholpen. Ik zat toen met een paar teksten waar ik niet meteen een melodie voor vond en heb Henny toen gevraagd of hij dat niet wilde doen. Het lukte elke keer’.

Begrijp jij waarom hij zo’n succesvolle band als Doe Maar vrijwillig heeft opgedoekt?

‘Hij was niet de enige die wilde stoppen, natuurlijk. En ik neem best aan dat je jezelf vragen begint te stellen wanneer blijkt dat het overgrote deel van je publiek nauwelijks dertien jaar oud is. Vooral wanneer je zelf tegen de dertig aanloopt of de dertig voorbij bent. De voortdurende confrontatie met die leeftijdsgroep breekt je van lieverlede zuur op. Je zou liever iets maken waarin je eigen leeftijdsgenoten zichzelf herkennen. En dan hebben we het nog niet over die hysterie gehad, die stroom van onbelangrijke dingen die mensen van je willen weten. Dingen die niks wezenlijks bijdragen tot datgene waarmee je bezig bent. Met als enig resultaat dat het publiek een volsl*gen verkeerd beeld van je persoonlijkheid heeft.’

Henny zei me na de split dat ‘hij te eerlijk voor dit vak was’…

‘Daarin herken ik hem ten voeten uit’, zegt Boudewijn.