Dit uit een radio-interview met Ernst Jansz:

Over zijn jeugd:

Ik ben geboren in 1948, in Amsterdam. Ik dacht dat ik uit een heel normaal gezin kwam en vond het heel erg leuk op school, bijvoorbeeld ik had goed contact op school…Het viel me wel af en toe op dat mensen, andere kinderen die ik dan niet zo goed kende, wel eens ‘poepchinees’ naar mij riepen, maar daar heb ik eigenlijk weinig aandacht aan geschonken. Ik stond daar wat boven zo. En pas later viel het mij op dat wij wel erg veel rijst aten thuis. Mijn vader was dus Indisch hè. Na zijn eindexamen HBS, kwam hij mee naar Nederland met de boot.

Mijn ouders die speelden eigenlijk op elk verjaardagsfeestje muziek. Mijn moeder ukelele, mijn vader gitaar en zij zongen. Mijn moeder had een prachtige stem. En ikzelf heb ook nog andere herinneringen aan muziek. Ik mocht ook wel eens thuis blijven van school als ik niet helemaal lekker was, en ik zat dan óf in bed óf ik zat aan tafel postzegels te sparen en dan herinner ik mij sommige liedjes die enorm daarmee verbonden zijn, met zo dat geluksgevoel van vroeger…Bijvoorbeeld één liedje was The Elisabeth Serenade…

Over de eerste Doe Maar-opnames:

Ik weet nog dat wij een bandje opnamen in de schuur en dat hebben wij aan de VARA gegeven, die heeft daar heel veel van gedraaid. Ik wilde wel een plaat maken want ik dacht: ‘hier kunnen de mensen niet omheen, dit is zo verschrikkelijk belangrijk wat ik hier aan het doen ben’ (lacht), ‘dat moeten ze toch snappen, dat moet toch iedereen snappen’. Ik ben met dat bandje, onder andere heb ik een afspraak gemaakt met Joost Den Draaijer en ben ik daar op bezoek geweest. Die heeft twee minuten geluisterd, geloof ik, en nee, dat vond-ie absoluut niet interessant. Dus ik weer bellen, dat vond ik toch zo’n rotklus. Om met een bandje onder m’n arm al die mensen af te lopen. Niemand wou ons hebben. Uiteindelijk hebben we een plaat mogen maken bij Johnny Hoes, die was eigenlijk de enige die wat in ons zag. Maar het was ook zo, dat ik zei van ‘ja, ik wil het produceren, ik weet wat het is om een producer te hebben, ik weet wat een producer doet. Ik wil nu precies dat doen wat ik wil doen. Ik weet het beste wat ik wil’. En Johnny Hoes was eigenlijk die enige die dat wel goed vond. Die vond dat wel leuk, dus wij hebben daar de eerste plaat gemaakt.

Over opvolging van Piet Dekker:

Piet Dekker die ging dus weg bij Doe Maar, bassist. Toen heb ik als eerste Henny gevraagd, Henny Vrienten: ‘Wil je niet bij ons komen spelen?’ Maar die zag dat niet zitten. Hij vond de muziek leuk, maar Nederlandstalig dat vond-ie toch maar erg moeilijk. Toen heeft Joost een tijdje meegespeeld met ons als bassist. En ineens kreeg ik bericht van Henny, van ‘ik doe het toch’…