Dit interview komt uit de hitkrant. Eind 1991 of begin 1992. Interview afgenomen door Jesse Brouns

Henny Vrienten valt uit elkaar !!!

Hij heeft problemen met zijn buikspieren, maar vindt het niet nodig om oefeningen te gaan doen. Die lossen toch niets op. Henny Vrienten, voormalig popidool, is de veertig voorbij. “Ik bekijk mijn verval met plezier,” zegt hij. We spreken met hem over Doe Maar, over de voor- en nadelen van lang haar ( hij houdt het zijne liever kort) en over rock ’n roll.

Laten we het eerst over je nieuwe plaat hebben. Vat eens even samen.

Henny Vrienten: “Het eerste wat me opvalt  is dat het ouderwetse liedjes zijn. Toen ik met mijn akoestisch gitaartje muziek begon te maken, speelde ik liedjes van The Kinks en van The Beatles na. De liedjes op “Mijn hart slaapt nooit”, hebben een gelijkaardige struktuur: ze zijn op de groove van dansmuziek. De meeste zijn liefdesliedjes, zoals alle liedjes eigenlijk ( lacht) En een paar gaan over zaken die mij bezig houden. Zoals het mileu. Of tenminste: de zorgwekkende manier waarop wij er mee omgaan. Een ander, niet zo vriendelijk liedje gaat over zakenmannetjes. Over mensen die het belangrijker vinden wat er in hun zak komt, dan wat ze hun medemensen aandoen.

Spreek je uit ervaring?

Henny Vrienten: “Je bedoelt dat er in dit vak… In de platenwereld heb je òòk veel mensen die de kassa belangrijker vinden dan de muziek. Maar dat is bij de mensen waar ik zaken mee doe, absoluut niet het geval. Vermoed ik. “

Wat is volgens jou het verschil tussen pop en rock?

Henny Vrienten: “Ik denk dat die grenzen helemaal niet te trekken zijn. Pop, daar zit het woord populair in, dat is, zo zou je toch denken het lichtere lied. En rock, het lijkt me dat daar wat meer gewicht aan kleeft. Ik weet dat niet zo goed.  Ik heb ook moeite met het begrip rock ’n roll. Dat als je in dit vak zit, je rock ’n roll moet zijn. Alsof het alleen werkt als je vier flessen whiskey op hebt en vijf lijnen rock ’n roll. Als je met pop bedoelt: de muziek van The Beatles of van The Kinks, dan ik me in dat genre heel wat beter thuis.

Vertel eens wat over jouw jeugd

Henny Vrienten: “Mijn jeugd is echt vlekkeloos verlopen. Ik kom uit een heel warm gezin een eenvoudig arbeidersgeslacht. Ik ben gelood ik nogal zorgvuldig opgevoed”.

Je bent ook een oude hippie.

Henny Vrienten (lacht): “Je kunt rekenen neem ik aan. In de zestiger en zeventiger jaren zat ik in mijn adolescentie. Flower Power daar heb ik hevig aan mee gedaan. In die tijd dat ik opgroeide en naar muziek ging luisteren, had muziek een andere functie.  Men rebelleerde nog tegen de maatschappij. Het gevoel dat muziek niet alleen vermaak is, dat je een soort ideaal nastreeft, past niet meer in dit tijdperk. Ik voel me dan ook als een soort fossiel, af en toe. Daarom houd ik ook van rap. Die kritische teksten doen mij iets. Dan hoef ik helemaal niet van die muziek te houden, want ik zie er het nut van in. Bezorgdheid om de maatschappij is een gelukkig overblijfsel van mijn hippiebestaan.

Maar je vindt het niet nodig om weer je haar te laten groeien?

Henny Vrienten: “Wat ik nog erger vind dan al het voorgaande, dat is een iets te jong kapsel op een iets te oud hoofd. Als ik nu mijn haar laat groeien, dan zit het toch nooit meer zo goed als vroeger. Daar houd ik me dus niet mee bezig. Als je jong bent, doe je soms heel erg je best om ergens bij te horen. Dan wéét je welke kleren je aan moet trekken en hoe je haar moet zitten. Dat vind je dan belangrijk. Maar later vind je het vooral belangrijk dat je jezelf wordt. Laten we zeggen dat ik het niet nodig vind om me door mijn uiterlijk te onderscheiden. Vroeger wel hoor: lang haar, stekelhaar, ik heb het allemaal gehad. Nu, denk ik het gaat om wat ik zing. Ik bekijk met plezier het verval….van mezelf.”

Tussen je vorige plaat en de nieuw liggen zeven lange jaren.

Henny Vrienten: Ik vind dat nogal kort (lacht). Ik ben ook met zoveel andere dingen bezig produktiewerk, filmmuziek, balletmuziek, noem maar op. Om de zeven jaar een nieuwe plaat, dat vind ik wel een mooie cyclus.”

Dat zwijgen heeft niets te maken met je zogenaamde kluizenaarsbestaan na het ontbinden van Doe Maar?

Henny Vrienten: “Dat zal er wel iets mee te maken hebben… Weet je ik denk hoe langer hoe positiever over Doe Maar. Hoe langer het gelden is, hoe meer ik de leuke dingen herinner en minder leuke dingen vergeet. Het is wel zo dat ik toen echt dacht: ik moet me een tijd niet meer laten zien, en zeker niet met nieuwe liedjes komen, want de mensen worden er gewoon ziek van. Nou, ik ben daar wat voorzichtiger door geworden. Niet dat ik bang ben, dat er ooit weer zoiets zal gebeuren… Ik doe er nu wel luchtig over, maar het nam voor mij wel dramatische proporties aan. Als er naast jou zich een beeld vormt waarvan iedereen denkt dat jij het bent en als je zelf voelt dat dat niet zo is, dan krijg je psychische problemen. Stoppen was de remedie. Ik kan het iedere artiest aanbevelen. “

Wat vind jij tijdverlies?

Henny Vrienten: “Dingen die geen aanwijsbaar nut hebben. Neem nu de hele bodykultuur. Dat vechten tegen de natuur. De wet is: hoe ouder je wordt, hoe meer je lichaam gaat hangen. Dat je dan als een idioot dat proces wil gaan tegen houden….De natuur wint het toch. Ik vind wel dat je gezond moet leven, maar het is toch onzin om te gaan vechten tegen een natuurlijk proces. Eerst groei je en daarna sta je een tijd heel sterk in het leven. Maar tenslotte begint het verval. Je kunt je ertegen verzetten, maar dat is onlogisch. En je kunt het met plezier beleven. Dat doe ik. Ik moet vreselijk met mezelf lachen.”

Hoezo?

Henny Vrienten: “Nou als ik zie dat mijn buikspieren verslappen. Ik noem maar wat dan kan ik als een gek oefeningen gaan doen. Maar als ik ophoud, dan verslapt het nog meer. Begrijp je? Ik lach daar mee. Ik denk: hier gaat het niet om. Het gaat om wat er in mijn hoofd zit. Hoe ik er uit zie, doet er niet toe.