In 1984 vertelde Henny op de radio volgend (Doe Maar-) sprookje aan het jongetje Morrison:

Er waren vier jongens, heel lang geleden, een jaar of vijf...en die vonden elkaar heel aardig, en die hadden ontdekt dat als ze samen speelden, dat ze hele leuke muziek konden maken...en ook een heleboel lol hadden. Nou, dat deden ze en ze begonnen te spelen in hele kleine tentjes en het was heel leuk. En eerst kwamen er vier mensen en toen vertelden die vier mensen aan hun vrienden dat het een heel leuk bandje was. En de volgende keer kwamen er acht mensen, en toen zestien. En als je zo even doortelt, Morrison, dan kom je op een gegeven moment op vijfduizend. Nou, wat gebeurde er nou? Zo onderweg van vier naar vijfduizend werd het steeds minder leuk want de mensen –die waren allemaal wel lief eigenlijk- maar die wilden iedere keer dezelfde liedjes horen en die wilden ook dat het bandje élke dag speelde. En dat niet alleen, maar er waren een heleboel meneren van televisie, er waren meneren van de radio, en die wilden in élk programma dat iedere keer dat bandje, als ze dus even uitrustten van dat spelen, hup hup hup hup hup weer even met de meneren wilden praten voor de radio. En behalve die meneren van de radio en de televisie, en dat vond het bandje in het begin ook heel leuk, want dat had het bandje ook nodig, maar er waren ook een heleboel meneren, en die vond het bandje, véél te vrolijk bandje, veel minder leuk. En die meneren schreven heel veel lelijke verhalen over die jongens: en dat de fans flauw vielen, en dat ze wel eens dood zouden kunnen vallen. En daar schrok het bandje van. En dan was er nog een soort meneren, en die dachten helemaal niet aan meisjes die dood vielen, die dachten alleen maar aan geld verdienen. En die hebben allemaal dingen gemaakt van dat bandje: en beeldjes en bordjes...Nou, op een gegeven moment zaten de vier jongens in hun repetitielokaaltje waar alles was begonnen en keken ze elkaar aan en besloten ze dat het eigenlijk helemaal niet meer leuk was. En toen zijn ze opgehouwen. En nou lekker slapen...

Morrison: ’t Is toch het verhaaltje hoe Doe Maar eindigt?

Ja maar het eindigt toch heel vrolijk? Het bandje heeft een afscheidsconcert gegeven. En daar kwamen alle mensen ’s middags en het werd op de TV uitgezonden. En ’s avonds kwamen alle, alle vrienden die ze in die jaren gemaakt hadden, en daarvoor al hadden, en iedereen ging heel blij naar huis! En nou lekker slapen...

(met dank aan Moniek)