meer goed nieuws vanuit België!

in De Morgen van vandaag het enige (?!) reünie-interview van Doe Maar!!

is op groot formaat, dus zal moeilijk gaan om te scannen,

maar ik zal het op het eind van de week even uittypen.

komt in orde!

Hoi Danny,

ben benieuwd naar het artikel. Op de site van de Morgen moet je abbonee zijn grr......

't is idd een leuk intervieuw, met een mooie titel "Nu gaan we door tot we tachtig zijn". Het is 2.5 blzn, da's lekker lang. Ik wil Danny wel wat werk besparen, maar ik kan maar met 2 vingers typen, dus dat schiet niet op. Laat ik aan mijn landgenoot over. Als j'er graag een fotocopie van hebt, dan laat je ut maar weten (stuur even een prive berichtje). De foto die erbij hoort heb ik even gescand, een leuk kiekje.

ben net terug van een paar dagen vakantie.

ik begin morgen met typen, nog eventjes geduld...

Bedankt voor de scan Broezeke..

Jan Peijnenburg heeft een beetje de Hans Breukhoven smile ;)

hier nog wat foto's van Alex Vanhee voor De Morgen:

http://www.alexvanhee.be/pages/last%20month.htm - http://www.alexvanhee.be/pages/last%20month.htm

vandaag ook concertverslag HMH (0107-08)

http://www.demorgen.be/dm/nl/1343/Recensies/article/detail/335209/2008/07/03/Doe-Maar-speelt-try-outconcert-in-Amsterdam-Tot-het-hart-niet-meer-kan-breken.dhtml - http://www.demorgen.be/dm/nl/1343/Recensies/article/detail/3 35209/2008/07/03/Doe-Maar-speelt-try-outconcert-in-Amsterdam -Tot-het-hart-niet-meer-kan-breken.dhtml

ok,

hier is het volledige interview. op de voorpagina van de krant stond ook nog deze foto:

Veel leesplezier!

‘Nu gaan we door tot we tachtig zijn’

-         DOE MAAR DOET HET WEER

Niemand die er rekening mee had gehouden dat Doe Maar in 2008 weer op een podium zou staan. Ook de groep zelf niet. Maar als je de vier heren bij elkaar ziet – in de herfst van hun leven maar jong van hart – voel je dat de genegenheid veel dieper gaat dan een gedeeld legendarisch verleden. De hysterie die de groep 25 jaar geleden omringde, is weggeëbd, maar de belangstelling voor Doe Maar is er na al die tijd niet minder op geworden. ‘Wat heb je aan status als de mensen na een concert ontevreden naar huis gaan?’

Door Bart Steenhaut / Foto Alex Vanhee

Henny Vrienten zit wat gitaar te spelen wanneer ik bij de groep binnenstap. Ze zitten rond een tafeltje waarop een mapje met songteksten ligt en de sfeer is gezellig, zonder de kneuterige connotatie van het woord. Er wordt gelachen, gegiecheld en gegeten. Aan de manier waarop ze elkaars antwoorden aanvullen, merk je dat ze door de jaren veel tijd met elkaar hebben doorgebracht. Ze naderen de zestig, maar zien er een stuk jonger uit. En het vooruitzicht om weer samen muziek te maken heeft de kleine jongetjes die nog altijd in hen schuilen weer wakker gemaakt. “Het is niet erg om wat ouder te zijn, zolang we maar het gevoel hebben dat we er fysiek nog mee doorkunnen.”

Mijn eerste vraag is een vanzelfsprekende, vrees ik. Na jullie reünie in 2000 was het een uitgemaakte zaak dat het verhaal van Doe Maar was afgerond. Waarom zijn jullie op die beslissing teruggekomen?

Vrienten: “Omdat men het ons gevraagd heeft. Eerst hebben Ernst, Jan Hendriks en ik een beetje met zijn drieën zitten pielen, en nadien belden we de andere Jan (Pijnenburg, BS), die in Spanje woont. Met hem erbij zijn we naar mijn studio getrokken en na tien minuten samenspelen paste alles weer als een oude handschoen. En was het een uitgemaakte zaak daty we het nog konden. Want dat was natuurlijk wel de voorwaarde. Er mocht geen kraakje in zitten.”

Hoe rekbaar is deze nieuwe reunie?

Vrienten: “Even voor de duidelijkheid: dit is geen reünie en ook geen come-back. We zijn heropgericht. Doe Maar bestaat weer als band. En we willen gewoon weer samen muziek maken. Omdat we dat lmeuk vinden. Er komt ook een nieuwe plaat, maar niet nu. Alles op zijn tijd. Die plaat kunnen we dan Klaarder noemen. De titel van onze afscheidsplaat is altijd verkeerd begrepen. Klaar is het Oud-Hollandse woord voor ‘helder’. Clear. Terwijl iedereen dacht dat we daarmee wilden zeggen dat ons verhaal verteld was.”

Jansz: (plagerig) Oei. Dan heb ik dat ook altijd verkeerd begrepen. Ik dacht ook dat het er toen opzat. Maar we hebben nu veel meer plezier dan vroeger. Het gaat gemakkelijker en we zijn veel beter op elkaar afgestemd. Ook als mensen, trouwens.”

Vrienten: “Vergelijk het eens met een huwelijk dat vijftig jaar standhoudt. Na zoveel tijd weet je dat, wanneer ze haar lepeltje zo neerlegt,ze meteen daarna zal opstaan om een suikerklontje te nemen. Ik ken deze heren hier zo goed dat ik weet waar ze gevoelig voor zijn. Dus die dingen ga ik uit de weg. Ik ben ervan overtuigd dat het andersom ook zo werkt.”

Henny, Ernst heeft me jaren geleden al gezegd dat hij Doe Maar ooit nog wel iets samen zag doen. Maar toen ik je dat een tijdje terug vertelde, keek jij daar heel vreemd van op.

Vrienten: “Ja, dat herinner ik me nog. Alleen: ik ben zowat de inconsequentste man ter wereld. Dat soort vragen moet je mij dus niet stellen. Ik ben het type dat vandaag met een grote stelligheid iets kan beweren om de dag nadien precies het omgekeerde te doen.”

Speelde jullie leeftijd een rol in de beslissing om Doe Maar weer bij elkaar te brengen? Ik bedoel maar: als zeventigers kunnen jullie moeilijk nog samen op dat podium gaan staan.

Hendriks: “Dat zijn we anders wel van plan.”

Vrienten: “Eigenlijk is muziek maken een jongensvak, maar als je het appeal van een popgroep even wegdenkt en alleen de muziek in beschouwing neemt, kan het ook op onze leeftijd nog. Zolang we goed spelen en nieuwe noten blijven bedenken zie ik geen bezwaar.”

Jansz: “Ik kan me voorstellen dat we niet tot ons tachtigste dezelfde liedjes blijven zingen. Maar misschien ook wel. Dat zijn we nu aan het uitzoeken. Dit keer hebben we de ambitie om tot ons tachtigste door te gaan.”

Denk je dat je het moment zult herkennen waarop het pathetisch wordt?

Jansz: “Dat vóél je gewoon.”

Vrienten: “Er zijn wel een aantal voorwaarden aan verbonden, vind ik. Ik wil bijvoorbeeld niet het podium opgedragen worden. En alles aan mijn lijf moet nog vastzitten. Anders houdt het op. Ik wil geen roadie die erop toeziet dat mijn toupet vast blijft zitten.”

Jansz: “Meen je dat? Ik zag hoe die oude Cubanen van de Buena Vista Social Club met hun wandelstokken het podium kwamen opgemankt, maar toen de muziek begon, stonden ze weer te swingen alsof ze twintig waren. Dat vond ik heel ontroerend. Ramses Shaffy moet inmiddels ook op zijn krukje worden geholpen, maar als hij zingt, klinkt het nog altijd waanzinnig.”

Vrienten: “Wel, daar ligt de grnes voor mij: ik wil niet geholpen moeten worden. Popmuziek en hulp gaan niet samen.”

Zijn er liedjes die inmiddels een andere betekenis hebben gekregen dan toen jullie ze als jonge dertigers schreven?

Jansz: “Meer dan één zelfs. ‘Akelige situatie’ is een goed voorbeeld. Dat heb ik geschreven omdat ik vroeger te schuchter was om een meisje aan te spreken. Vandaag ben ik er gewoon te oud voor. Niet dat ik jou illusies wil ontnemen, maar er komt een tijd dat het als oude man ongepast wordt om naar vrouwen te lonken. Dan houdt het op. Ik geloof dat Henny nu ookanders tegen ‘Pa’ aankijkt dan toen hij dat vijfentwintig jaar geleden schreef. Toen leefde zijn vader nog, nu is hij dood. Daardoor heeft dat nummer nog aan diepgang gewonnen.”

‘Pa’ is vandaag nog altijd een van jullie bekendste nummers. Waarom heb je dat destijds geschreven?

Vrienten: “Omdat ik in mijn jeugd een zeer stroeve relatie had met mijn vader. Hij was een traditionele, strenge man. Een boerenzoon. Hij wist niets van het leven en al helemaal niet van het muzikantenleven dat ik wilde leiden. Het contact verliep dus moeizaam. Maar naarmate hij ouder werd, zag ik hem evolueren tot een andere, veel aardigere man. Hij kreeg in de gaten dat het toch wel goed zou komen met zijn jongen. Toen was Doe Maar al even gepasseerd. (lacht) Daarom heb ik dat nummer ook rechtstreeks op hem gericht geschreven. ‘Zoals je daar nu zit/ Je haren bijna wit/ De rimpels op je handen/ Zo vriendelijk en zacht/ Wie had dat ooit gedacht/ Je bent zoveel veranderd.’ Hij was een man van weinig woorden en hij heeft me nooit gezegd wat hij van dat nummer vond. We hadden een non-verbale communicatie. Maar ik denk wel dat hij trots op me was.”

Roept dat nummer andere emoties op nu je vader overleden is?

Vrienten: “Ja. Ik vóél wat als ik het zing, terwijl ik daar doorgaans net een grote tegenstander van ben. Het is belangrijk dat het publiek voelt wat het liedje wil overbrengen, maar als zanger en muzikant moet je gewoon je ding doen.”

Dat klinkt wel erg koel. Afstandelijk zelfs.

Vrienten: “Misschien, maar je mag niet vergeten dat een liedje heel vaak zichzelf schrijft. Je neemt je voor iets over je pa te zeggen en voor je het weet, staat er vanuit het niets een tekst op papier. Dat heb je zelf niet in de hand.”

Jansz: “Meer nog: het is mijn ervaring dat de mooiste nummers haast altijd op die manier ontstaan. Achteraf sta je dan een beetje verdwaasd te kijken naar wat je gemaakt hebt.”

Vrienten: “Bij mij is het eerder: heb ik dat nummer écht bij elkaar gejat? (lacht)”

Niet dat het toen opviel, maar achteraf bekeken is 4US, dat verscheen op het hoogtepunt van de Doe Maarhysterie, een zeer sombere plaat. ‘Doe maar net alsof’ is een politiek nummer, maar het had ook over jullie situatie kunnen gaan: je ziet in je krantje dat het allemaal uit de hand loopt.

Vrienten: “Die plaat is ontstaan uit een soort schuldgevoel. Wij zijn nooit een politieke band geweest, maar 4US was een soort rehabilitatieplaat voor mij. Ik was het beu om voor een dom blondje versleten te worden, wilde laten zien dat ik kon nadenken en ook politiek bewuste liedjes in de vingers had. In eeerste instantie was Doe Maar een groep met geflipte hippies die voor generatiegenoten speelden. We stonden in clubs voor dertigers die met een flinke joint tussen de lippen op onze muziek stonden te dansen. Maar toen kwamen de hits en zagen we ons publiek haast van de ene dag op de andere een halve meter kleiner worden. We zongen ook altijd voor mensen van onze leeftijd, maar er stonden alleen maar jonge tienermeisjes voor het podium. 4US was daar een reactie op.”

Jansz: “Ik zag dat anders. De toon van de nummers werd almaar somberder. Zwartgallig zelfs. Maar voor mij maakte dat deel uit van onze evolutie. We schreven gewoon over wat we meemaakten.”

Was het aanpassen om als dertigers plots tieneridolen te worden?

Vrienten: “Dat is een understatement.”

Jansz: “Ik speelde voordien in CCC, een groep die in Nederland nooit echt populair was. Maar toen we in Denemarken op tournee gingen, stonden er plots meisjes voor het podium die me ondubbelzinnig begonne te versieren. We werden er gevierd als popsterren, maar ik schreef toen al in mijn dagboek dat ik me veel te oud voelde om een tieneridool te zijn. Ik was éénentwintig en popsterretje spelen leek me meer iets voor jongetjes. Alleen: als ik nu die oude foto’s van Doe Maar bekijk, besef ik dat we toen ook nog jongetjes waren.”

Op die oude beelden zien jullie er vooral heel zelfverzekerd uit. Alsof jullie de waarheid in pacht hadden. Dat is er inmiddels wel wat af.

Jansz: “Dat heeft met wijsheid te maken, denk ik. Hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je helemaal niéts weet. Dat is inherent aan het leven.”

Vrienten: “Als ik naar onze oude liedjes luister, denk ik ook vaak: ‘Mán, wat sta je daar te schreeuwen alsof je gelijk hebt.’ Inmiddels zijn we oud genoeg om ook de achterkant van dat gelijk te zien. We hebben de nuance ontdekt. Toen was daar geen sprake van, riep ik met luide stem dat ze van mij was.”

Krijg je dat soort nummers vandaag nog vlot over je lippen?

Vrienten: “Dat is een probleem, maar daar moet je je over kunnen zetten. Natuurlijk klinkt het eigenaardig om als man van bijna zestig ‘Wel een beetje raar/32 jaar’ te zingen. Maar je moet die liedjes bekijken als wat ze zijn en wat ze veroorzaakt hebben. Dus gaan we die met veel liefde en respect zingen. Al blijft het soms toch een beetje slikken. Die meisjesnamen in ‘1 Nacht Alleen’ bijvoorbeeld. Sylvia, Jeanette, Natalie en Fien. Daar is nu natuurlijk al lang geen sprake meer van.”

Jansz: “Ik heb vroeger ook wel een paar nummers gemaakt die ik nu niet meer uit mijn strot zou krijgen, terwijl ik die toen toch met veel overtuiging gebracht heb. Maar over het algemeen ben ik best trots op ons repertoire.”

Hoe anders zijn jullie als songschrijvers?

Jansz: “Vroeger zou ik eender wat hebben gezongen. Nu ben ik veel kritischer, sleutel ik soms jarenaan een tekst. Maar als ik Henny’s nieuwe nummers hoor, stel ik vast dat we heel erg naar elkaar toe zijn gegroeid.”

Vrienten: “Ik ben dat sarcastische, dat ironische kwijt. En ik vind het niet leuk meer om nog louter over mezelf te zingen. Al die liedjes van vroeger, dat was allemaal lyriek. Geschreven in de eerste persoon enkelvoud. En het ging altijd over de liefde. Nu maak ik verhalen over situaties waar ik niet noodzakelijk zelf iets mee te maken heb.”

Heb je een verklaring voor al die songschrijvers die zich tegenwoordig op de literatuur werpen? Jouw liefde voor lezen is genoegzaam bekend en zowel Rick de Leeuw, Thé Lau, Frank Boeijen als Ernst hebben inmiddels boeken geschreven.

Vrienten: “De stap van een liedje schrijven naar een boek is niet zo groot. Het zijn muzen die dicht tegen elkaar liggen. Muziek en literatuur hebben elkaar altijd al gevoed. Bovendien: naarmate je ouder wordt, heb je ook meer tijd om boeken te lezen. Vroeger wilde je alleen maar neuken. Toen lagen de boeken onder het bed. Nu liggen ze erin.”

Jansz: “Er is ooit een thesis geschreven over Doe Maar waarin het werk van Bredero als vergelijkend materiaal werd gebezigd. Het ging erom dat literatuur in het nu moet leven en de plicht heeft om dicht bij de mensen te staan. En de stelling was dat popmuziek die functie heeft overgenomen. De literatuur zoals die vandaag geschreven wordt, is vrij statisch terwijl songs –en dan vooral rap en hiphop- een levende vorm van literatuur zijn. Dat vond ik een interessante invalshoek. Zelf had ik ons nooit op die manier bekeken. In mijn hoofd was Doe Maar gewoon een leuk bandje.”

Hoe bewust zijn jullie je van de status die Doe Maar heeft? In de hoofden van een hele generatie zijn jullie de Nederlandstalige Beatles. Massahysterie inbegrepen.

Vrienten: “(ontwijkend) Wat héb je daaraan, aan zo’n status? Mij zegt het in ieder geval niks. Ik hecht veel meer belang aan de kracht van de laatste noot. Als je die hebt gespeeld en de mensen gaan naar huis met het idee dat Doe Maar godverdomme toch een goeie band was, dan is die status wat waard. Maar als ze teleurgesteld naar huis gaan, helpte het je niet vooruit. Dan sta je daar met je status. Voor mij draait het louter om wat de mensen denken.”

Pijnenburg: “We staan –in tegenstelling tot Frans Bauer en Johan Cruijf- nog niet in het museum van Madame Tussauds. Dat zijn de échte groten. In vergelijking met hen stelt Doe Maar niet zoveel voor.”

Nu valt nog meer dan vroeger op hoe taboedoorbrekend het taalgebruik in jullie nummers was. ‘Je loopt je lul achterna’, ‘moedelood trek ik me af’. Dat durfden zelfs de punks niet.

Vrienten: “Kan dat eigenlijk tegelijkertijd? Je lul achterna lopen én je moedeloos aftrekken?”

Jansz: “Nou, jij liep je lul achterna en ik trok me moedeloos af. (Pijnenburg en Hendriks plooien dubbel, BS) We hadden op onze eerste elpee ook nog een punknummer staan dat ‘Wees niet bang voor mijn lul’ heette.”

Vrienten: “Of ook: (zingt) ‘Geef ‘m niet altijd zijn zin/hij hoeft er echt niet altijd in.’ Nog steeds helemaal mee eens, overigens.”

Jansz: “Dat maakte indruk omdat het in het Nederlands was. We schaamden ons daar ook niet voor. Nog altijd niet. Je moet alles gewoon bij de naam kunnen noemen. Was Doe Maar een Amerikaanse groep geweest, dan hadden zo’n censuurstickertje opgekleefd gekregen.”

Hendriks: “Dat is ons toch ooit overkomen? Op die eerste plaat stond onze toenmalige bassist frontaal naakt op de hoes. Als een potloodventer, zeg maar. Dat kon niet, dus werd er in de winkels een sticker over zijn lid geplakt.”

Wat frappeert jullie het meest wanneer er nog eens een oud televisiefragment van Doe Maar wordt uitgezonden?

Vrienten: “In de eerste plaats: hoe góéd we toen wel waren. Live klonken we als een geoliede machine. Het is me al overkomen dat ik in de huiskamer een boek zit te lezen terwijl ze in een of ander programma een stukje Doe Maar laten zien, en dan besef ik pas een halve minuut later dat ik die magere spriet met die opgefokte ogen ben. Voor mij is die jongere versie van mezelf echt een alien geworden.”

Jansz: “meen je dat?”

Vrienten: “Ja. Ik ben nu veel meer mezelf dan vroeger. We zagen er ook heel opgefokt uit, toen.”

Jansz: “Jij wel. Het eerste wat je deed toen je bij de groep kwam, was me naar de kapper sturen.”

Het duurde niet lang of er waren twee kampen in jullie publiek. De ene helft kwam voor Ernst, de andere voor Henny.

Pijnenburg: “Ik denk dat we er de humor wel van inzagen dat die meiden in katzwijm vielen voor volwassen mannen.”

Hendriks: “Al was het toch surrealistisch om te zien hoe ze bij elk optreden hun keel schor schreeuwden. Ze maakten meer lawaai dan wij. Al ging op de duur ook dat wennen.”

Kun je wennen aan hysterie? Aan flauwvallende meisjes voor je voeten,

Jansz: “Ja. Het is als een kikker die je in een pan zet. Als je er heet water in giet, springt hij meteen weg. Maar zet hem in koud water dat beetje bij beetje wordt opgewarmd en hij blijft zitten tot hij helemaal gekookt is. Zo is het ons ook vergaan. Je went aan de achterlijkste dingen.”

Vlak voor het afscheidsconcert in 1984 werden jullie geïnterviewd voor televisie. Henny zei toen: ‘Als ik ooit weer een groep begin, wat nog heel lang zal duren, zou ik dat alleen maar met deze drie heren kunnen.’ Alsof je toen al wist dat Doe Maar ooit opnieuw zou worden opgericht.

Jansz: “Heeft hij dat letterlijk zo gezegd? Dat is griezelig, man.”

Vrienten: “Nochtans: ik heb heel lang geroepen dat ik me met hand en tand tegen een Doe Maarreünie zou verzetten. Uit angst dat het weer een mediahype zou worden. En toen we in 2000 opnieuw samenkwamen, wérd het dat ook. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik toen zelf stond te kijken van de belangstelling voor de groep. Anderzijds: iedereen weet dat we destijds niet omwille van elkaar zijn gesplit. We waren het wel vaak niet eens met elkaar, maar in tegenstelling tot wat je bij andere bands ziet, is het nooit zo uit de hand gelopen dat we elkaar op de duur kapot konden schieten.”

Hoe zwaar was de afkickperiode na de split?

Vrienten: “Dat was best heftig, herinner ik me.”

Pijnenburg: “We waren in de eerste plaats opgelucht dat de hele heisa achter de rug was. Op een dag suggereerde Henny dat we ook gewoon konden stoppen en dat leek ons allemaal een uitstekend idee. In een poep en een scheet was het beslist. En ’s avonds zat het nieuws al op het televisiejournaal.”

Heb je je wel eens afgevraagd wat de combinatie van jullie vieren zo bijzonder maakt? Drie vierde van de groep heeft een tijdje terug nog met Boudewijn de Groot op het podium gestaan en niemand maakte daar drukte over.

Vrienten: “Dat is waar, al vonden wij toch dat het heel speciaal aanvoelde met ons drieën. De magie was er weer, ook al stonden de gitaren verschrikkelijk vals en waren er nauwelijks repetities aan te pas gekomen. We hebben onderling ooit de afspraak gemaakt dat we nooit met z’n drieën iets zouden ondernemen omdat de vierde zich anders uitgesloten zou voelen. Maar daar hebben we ons tijdens die tournee met Boudewijn dus niet aan gehouden.”

Pijnenburg: “Ik heb dat nooit geweten, trouwens.”

Hendriks: “(lacht) En wij wisten dat jij niet op de hoogte was, dus konden we stiekem onze gang gaan.”

Henny, na de eerste split van Doe Maar heb je twintig jaar lang bewezen dat je ook als megaster compleet uit het vizier van de media kunt verdwijnen. Maar de laatste tijd krijg ik de indruk dat je er toch weer van geniet om af en toe je hoofd te laten zien. Straks komt er zelfs een lange tournee met Henk Hofstede en Frank Boeijen aan.

Vrienten: “Ik had gewoon besloten dat ik in het jaar van mijn zestigste verjaardag zoveel mogelijk wilde spelen. En ik ben zo verwend dat als ik iets wil dat ook gebeurt. (lacht)

Jullie sluiten straks Werchter Boutique af na Crowded House en de legendarische Santana. Heeft Doe Maar inmiddels het respect verworven dat jullie vroeger door nogal wat ‘ernstige’ muziekliefhebbers werd ontzegd? Ik herinner me dat Doe Maar op Pinkpop ooit met appels werd bekogeld.

Vrienten: “Het respect is er inmiddels, dat is waar. Het idee dat wat we daar vroeger stonden te doen uiteindelijk toch iets te betekenen had, geeft ontzettend veel voldoening. Toen waren we daar niet mee bezig. We waren toen al mannen, maar wel late mannen. Een beetje kinderachtig zelfs. En we waren overal onzeker over.”

Jansz: “Ik niet.”

Vrienten: “Ik wel. Ik was onzeker over alles. Nu heb ik vrede met wie ik ben. Daar maak ik me geen zorgen meer over.”

Ten slotte: wat vinden jullie kinderen ervan dat ze een vader hebben voor wie de hysterische meisjes jarenlang in de rij gingen staan?

Jansz: “Mijn kinderen moeten al die beelden nog zien. Tot nog toe zijn ze er nooit echt in geïnteresseerd geweest. En dat is goed zo. Ik heb ze altijd een beetje voor mijn bekendheid willen afschermen.”

Hendriks: “De mijne ook niet. Mijn oudste is geboren in de periode dat we net met Doe Maar begonnen. Hij was vier toen de hele heisa uitbrak. Ik had hem vaak mee toen we optraden en dan lag hij in de speaker te slapen. Die vond al die drukte dus al gauw normaal .”

Vrienten: “Ik heb twee zonen én een dochter en ze maken allemaal muziek. En ze zijn alledrie beter dan ik.”

Op zondag 13 juli is Doe Maar topact op Werchter Boutique. Voordien verschijnt bij uitgeverij In De Knipscheer het fotoboek Doe Maar – Lijf Aan Lijf, aangevuld met de gelijknamige live-cd.

Helemaal geweldig Danny!!