Hier de eerste bespreking van Klaar' die ik ga posten. Meer volgt!

Doe Maar : Klaar (HUMO 18-04-2000)

Reggae in de lowlands, het is niet evident, vertel mij wat. ‘Can the white man, euh, pass the coochie, man?’ is een vraag die komt opborrelen als een veest in het badwater, telkens als een bleekneus zich aan enig geskank waagt. Twintig jaar geleden had ik in gedachten Doe Maar dan ook reeds gecatalogiseerd als handige Hollanders met een goeie neus voor de trend du jour, tot ik ze een keer live zag. Mijn mening werd herzien zoals de belastingaangifte van VLD-schepen Gantman. Doe Maar live was immers een moto van een groep die een rist rockende reggaesongs extraordinaire aan mekaar reeg. Is moeten we zeggen, want dik vijftien jaar nadat ze op het hoogtepunt van hun succes waren gesplit, zijn Henny Vrienten, Ernst Jansz, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg opnieuw bij mekaar. Niet alleen om via een grootste-hits-reünietournee het pensioen veilig te stellen, maar ook omdat ze er gewoon zin in hadden. En dat is aan ‘Klaar’ goed te horen.

Met achttien lappen Doe Maar erop is ‘Klaar’ véél te lang, maar er zitten weer een paar juweeltjes tussen waarbij men denkt: ‘Not only can the white man pass the coochie, hij kan ook heel erg mooie liedjes schrijven, mon’. Zoals ‘Het Verschrikkelijke Jaar’: zwoele, langoureuze trip-skank die van een bitterzoete melodie werd bediend. ‘Met je mooie ogen in mijn rug nam ik de snelste weg naar huis terug’, klaagt Vrienten en in de verte is een citer te horen die volgens mij The Third Man nog heeft gekend. Vrienten smokkelt wel vaker een wolk soundtrack-o-rama naar binnen. De hupse semi-instrumentale titelsong bijvoorbeeld, die alleen de frase ‘nog twee minuten en het is klaar’ bevat. En bij de onweerstaanbare big band-ska van ‘Dansmuziek’ moet eens iemand een kortfilm verzinnen. Néé, Guy Lee Thijs!

Potentiële hits zat: ‘Het Beste’ is een quasi gemoedelijk tegen het humeur aanschurkende maar best ruige one drop. Of ‘Leven Met Een Zeven’, een liedje dat zich laat weghappen als een Big Mac bij de McDonald’s van Lourdes, na een bedevaart vanuit het Sas Van Gent. ‘Tijd’ een jachtige – jaja!- jongen met ska in de zin, en ‘Niet Nodig’, een blije en vinnige lurrvesong waarin de polssl*g van Alpha Blondy klopt en uitgerust met blazers aanstekelijker dan de griep, worden radiofavorieten of mijn naam is niet (pdw)

Patrick De Witte

Nog een negatieve review. Positieve besprekingen volgen nog...

Doe Maar – Klaar (Dag Allemaal 30-04-2000)

Zelden werd zoveel hype gecreëerd rond de reünie van een Nederlandse band als die van Doe Maar. De tieneridolen van weleer hebben ook een nieuwe CD uit die de oude fans zal plezieren, maar toch wel aardig gedateerd klinkt. Henny Vrienten, Jan Hendriks, Ernst Jansz en Jan Pijnenburg hebben zich bij de opname hoorbaar geamuseerd, de frisheid en de puntigheid die indertijd een groot deel van de charme van Doe Maar bepaalden, zijn echter platgetreden paden geworden. De basis zijn opnieuw reggae en ska, met dat nijdige stemmetje dat vroeger opwindend klonk en nu als dat is van een bezadigd man. Voor de fans.

Algemeen dagblad 13 april 2000  (Nico Heemelaar)

ALLES DOET ‘T NOG

Nieuwe cd Klaar: geen meezingers, wel evolutie.

“Wat is de wereld veranderd’, zingt Doe Maar als eerste tekstregel op de nieuwe cd Klaar. Om te vervolgen met ‘brutaliteit is een deugd’. Nee, dan in 1982, het jaar van de grote doorbraak van wat zou uitgroeien tot Nederlands  populairste popband aller tijden. Wat was de wereld overzichtelijk toen tieneridolen Henny Vrienten en Ernst Jansz zongen van ‘er is gen bal op t.v., alleen een film met Doris Day’. Nederland telde nog maar twee televisiezenders: ‘en wat dacht je van net twee, ajuu een operette, nee’.

De wereld verandert. De zalen stromen opnieuw vol voor Doe Maar en ook de cd Klaar gaat de verkoopcijfers halen van de gouden jaren (200.000 exemplaren in de voorverkoop), maar de nieuwe liedjes zijn lang niet meer zo ‘meezingbaar’ als toen.

Het eerste nummer Alles doet ’t nog ( met een duidelijke verwijzing naar de reünie) begint met een opzwepend, countrydeuntje, dat niet zou misstaan in een western of Amerikaanse road movie. Het intro doet eerder denken aan  ‘The Magnificent Seven rides again’ ( een tussendoortje van Henny Vrienten en zes collega-muzikanten dat het midden hield tussen een ode en parodie op filmmuziek) dan aan ‘Doe Maar is terug’.

De o zo herkenbare ska en reggaeritmes die er vervolgens bijkomen en verder op de ruim 70  minuten durende cd geregeld opduiken, maken duidelijk dat we hier toch echt met Doe Maar te maken hebben. Het meest vertrouwd in dit opzicht is het derde nummer van de cd ,tevens eerste single, Watje. In de taal van het schoolplein en in de bekende muzikale verpakking  snijdt Henny Vrienten het thema van zinloos geweld aan. En hoewel er ook in 1982 genoeg zinloos geweld moet zijn geweest, was het de operette van Marco Bakker die de beelden op net twee domineerde. Afgaande op de single zou je inderdaad denken dat de wereld is veranderd, maar dat de muziek van Doe Maar dezelfde is gebleven.

Niet is minder waar.De Magnificent Seven-invloed is tekenend voor de nieuwe stijl. De projecten waar met name Vrienten en Jansz zich de afgelopen jaren mee hebben bezig gehouden, laten hun sporen na. De nummers die Henny Vrienten heeft geschreven, zijn duidelijk anders dan die van Ernst Jansz. Hoewel vroeger ook iets van een tweedeling merkbaar was, is die nu manifester. Ernst Jansz heeft ondermeer de bleusgetinte formatie Rien Ne Va Plus gehad, speelde samen met Bram Vermeulen en bouwde in de Nederliedconnectie aan een repertoire van Nederlandstalige chansons. Vooral de samenwerking met Bram Vermeulen moet vruchtbaar zijn geweest, getuige composities als Oorlog en het muzikaal in de juiste sfeer uitgevoerde Overspel. Ernst Jansz  is niet meer het schaapachtige meisjesidool van 1982. Met zijn wat rafelig geworden stem kruipt hij naar de bleus.

Rapper Def P. doet mee in het liedje Aan de bewoners van dit pand en collega Brainpower duikt op in Als niet als. Rouwen Heze voorman Jack Poels schreef Leven met een zeven en Doe Maar generatiegenoot Frank Boeijen tekent (mee) voor het liedje Niet nodig. Er zijn strijkers in te horen, oriëntaalse invloeden, filmmuziek, zigeunerklanken en een onvervalste foxtrot. Al zijn de muzikanten ieder hun weg gegaan, ze vinden elkaar weer voortreffelijk in de uitvoering. Het uiteenvallen van de band in 1984 is 16 jaar na dato vruchtbaar gebleken. Zelden pakt een reünie zo verfrissend uit als bij Doe Maar.

Doe Maar – Klaar (Rif Raf mei 2000)

Jaja, beste lezer, met Doe Maar groeiden we op. Zowat het enige voordeel van in ’71 de moederlijke vagina de rug toe te keren. Je begint dan namelijk begin jaren ’80 naar muziek te luisteren. Je groiet op ten tijde van de koude oorlog, termen als het Oostblok, kernbewapening, ijzeren gordijn, olie-crisis, werkloosheid…zijn dagdagelijkse realiteit. En dat weerspiegelt zich in de muziek. Doemdenkers in zwarte jassen aan de macht en de new wave smoort elk spoor van optivisme in de kiem. Gelukkig was er toen Doe Maar, die een uplifting reggae-vibe hadden. Je merkt het, oude zakken zijn we, die indertijd naar foute muziek luisterden. Foute muziek, want Doe Maar was populair. Immèns populair, en dat is nooit goed voor je credibiliteit. Maar, beste lezer, eigenlijk hebben we ons van credibiliteit nooit ene f**k aangetrokken.

Maar we wijken af. Doe Maar dus. Er werden concerten aangekondigd en een nieuwe cd. Een reden om de stokoude tapes terug op te duiken. En zo bliezen we het stof van Doe Maar (’79), Skunk (’81), Doris Day En Andere Stukken (’82) en de dubbele live-plaat Lijf Aan Lijf (’83). En we kregen er, bijna 20 jaar na datum, weer niet genoeg van. We zouden Doe Maar live bekijken en konden naar de Brusselse AB. En hadden kippenvel. Moet zowat geleden zijn van bij het Evil Superstars-concert enkele jaren geleden in de toen nog piepkleine Antwerpse Cartoon’s of – nog vroeger – Jane’s Addiction in de Gentse Vooruit. We hadden kippenvel en gingen gewillig door de knieën. Hadden bij gevolg een afterglow die een week aansleepte en pestten vriend en vijand met: “Je hebt dinsdag iets gemist. Doe Maar in de AB”. De RifRaf-redacteurs hebben die week de redactie dan ook angstvallig vermeden. Toch boor ik er nog even over door, beste lezer, over dat concert. De band kwam namelijk niet olijk een best of afwerken, maar deed het voor DE MUZIEK. Henny Vrienten, Ernst Jans (sic) en co stonden met 10 man op het podium, waaronder 3 blazers, speelden op gehuurd materiaal – het busje met de instrumenten was de avond voordien gestolen -, praatten amper met het publiek maar regen de tracks lekker aan elkaar, oud naast nieuw werk. Stokoude jaren ’70 rootsreggae-riddims met die heerlijke toeters en bellen met daarboven heerlijke zanglijnen, harmonieën en melodieën om het groen van de vingers af te likken. Om schaamteloos mee te brullen. Bovendien speelden ze retestrak. Alles zat juist, geen noot te veel, geen noot te weinig. Niemand eiste de aandacht op, maar alles in functie van DE MUZIEK. Dat siert. Ze lieten songs doodvallen om enkele minuten loodzware dub te spelen en vervolgens terug op een fantastische manier op te bouwen en de track te hernemen. Het Doe Maar-concert had maw ALLES, niet meer of niet minder, eenvoudig weg ALLES.

En er is dus ook een nieuwe plaat, Klaar. Doodsangsten hebben we uitgestaan. Loopt ook Doe Maar in de reünie-val? Wat zou het worden? De oude vibe, of een jaren 2000 Doe Maar die met de tijd wil meegaan. En de moderne – lees: overgeproducete, slijmerige – reggae-platen indachtig, vreesden we voor dat laatste. Gelukkig beseften ze dat hun 20 jaar oude werk nog steeds bij de tijd is. De vibe die Doe Maar in onze doordrenkte landen zo origineel maakt. Kritische teksten of mooie liefdesliedjes, sublieme, catchy zanglijnen op minutieus uitgebouwde reggae-riddims. Natuurlijk sluipen er ook andere invloeden in. Zo heeft opener Alles Doet ’t Nog een country-injectie en bezoekt zelfs even een Grieks eiland. De gevreesde ballads zijn ook van de partij. Oorlog hoeft voor mij niet, maar Bij Elkaar en Silhouet raken diep. Maar verder pikken ze vooral de draad op waar ze hem 16 jaar geleden lieten liggen. Watje, Een Droom, Hetzelfde Meisje, Leven Met Een Zeven, Als Niet Als, Dansmuziek of lekker dubben in Aan De Bewoners Van Dit Pand met o.a. Def P. Luister en geniet. Eigenaardig toch dat deze oude knarren nog zo fris klinken en met deze Klaar de Nederlandstalige muziek een nieuw hoogtepunt bezorgen. Wie doet hen dat op een leeftijd van 52 na. Als (sf) er op die leeftijd nog even scherp uitziet als deze heren is hij al lang tevreden.